บรรยากาศในห้องตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก แพรพลอยหันไปทันที ใบหน้าซีดเผือด
“สวัสดีค่ะ...คุณหญิง”
คุณหญิงอมรามองหญิงสาวจากหัวจรดเท้า ก่อนหัวเราะเบาๆ “สองเดือน? หมายความว่าหลังจากเธอหายไป...”
ท่านหันไปมองลูกชาย “ลูกจะบอกว่าลูกเชื่อเหรอ ว่าเด็กในท้องนั่นเป็นของลูกจริงๆ?”
“แม่ครับ ผมมั่นใจ” อิฐตอบเสียงเข้ม
“อิฐ!” น้ำเสียงของคุณหญิงเย็นเฉียบ “ลูกไม่เห็นเหรอว่าเธอกำลังใช้เรื่องนี้มามัดลูกไว้”
แพรพลอยส่ายหน้า น้ำตาไหล “ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ฉันตั้งใจจะไม่บอกหมอด้วยซ้ำ...”
“แต่เธอก็กลับมาใช่ไหม?” คุณหญิงพูดเสียงแข็ง “เพราะรู้ว่าท้อง แล้วอยากให้เขารับผิดชอบงั้นสิ”
“คุณแม่พอเถอะครับ!” อิฐเอ่ยเสียงดัง น้ำเสียงที่ไม่เคยใช้กับมารดา “เธอไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิด!”
“งั้นลูกก็พิสูจน์สิอิฐ!” คุณหญิงพูดพร้อมสายตาเจ็บปวด “พิสูจน์ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ใช้ลูกเป็นเครื่องมือทำลายชื่อเสียงของตระก
