เวลาเช้าหน้าบ้านริมทะเล สายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาเอื่อยๆ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใสจนงดงามจนเหมือนภาพวาด
เสียงหัวเราะของไอติมดังมาจากทางห้องนั่งเล่น
“แม่ครับ! พิมพ์แย่งรถบังคับผมอีกแล้ว!” เสียงเด็กชายวัยเจ็ดขวบดังลั่น ก่อนที่พิมพ์ เด็กหญิงตัวจ้ำม่ำน่ารักวัยสามขวบ จะเดินตามมา
ถือรถบังคับของพี่ชายไว้ในมือเล็กๆ
“ของพิมพ์!” น้องสาวตะโกนเสียงใส
“พี่ให้พิมพ์เล่นแล้ว!”
“ผมยังไม่ได้ให้เลย!”
แพรพลอยเดินเข้ามากลางวงพร้อมจานแพนเค้ก ยิ้มอ่อนๆ อย่างแม่ที่คุ้นชินกับความวุ่นวายของลูกทั้งสอง
“พิมพ์ลูก แม่ทำแพนเค้กหมีค่ะ ไปกินก่อนมามั้ยคะ”
เด็กหญิงหยุดทันที ดวงตากลมแวววาวขึ้นมา แพนเค้กหมีของแม่คือของโปรดของพิมพ์
“กิน!”
พิมพ์รีบคืนรถบังคับให้พี่ชายแล้ววิ่งไปหาจานแพนเค้กทันที ไอติมมองแล้วถอนหายใจยาว
“น้องนี่...เอาแต่ของกิน”
แพรพลอยลูบหัวลูกชายเบาๆ “เหมือนพ่อเขามั่งล่ะค่ะ”
เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังตามหลัง
ส่วนท
