แฟน
997 คำ
ขุนเขาtalk
"มึงคิดว่ากูไม่มีความรับผิดชอบขนาดนั้นเลยหรอวะ"
"แต่กูไม่ต้องการให้มึงรับผิดชอบ" ตอนนี้เราสองคนคุยกันด้วยอารมณ์โกรธสุดๆ
"แต่กูจะรับผิดชอบ"
"มึงจะรับผิดยังไงพูดมาดิ"
"ก็คบกันมึงไง"
"พักก่อน บางทีความเป็นสุภาพบุรุษของมึงมันก็เกินไป เราเป็นเพื่อนกันมันจะไปเป็นแฟนนกันไม่ได้"
"ทำไมวะ ทำไมถึงคบกับกูไม่ได้"
"เราไม่ได้ชอบกันนิ หรือมึงชอบกู"
"ไม่อะ" ผมว่าแล้วเบี่ยงหน้าหนี
"นั้นไง คนเราจะเป็นเเฟนกันต้องเกิดจากความชอบแล้วก็มาเป็นความรัก แต่กูกับมึงไม่ได้ชอบกันสักหน่อย"
"แต่ป๊ากับม๊ามึงก็ไม่ได้รักกันนิ มึงเคยเล่าให้พวกกูฟัง" มิ้นท์เคยเล่าให้พวกผมฟังว่าพ่อแม่มันไม่ได้รู้จักกันมาก่อนเลย แต่ปูกับตามันเป็นเพื่อนกันแล้วก็เลยให้พ่อกับแม่มันแต่งงานกันพออยู่กันไปก็รักกันเอง
"โอ้ยยย มึงจะรับผิดชอบให้ได้เลยใช่ปะ" มันว่าด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"......"
"ได้ ถ้าอยากรับผิดชอบก็ได้" ยอมง่ายแบบนี้ก็ดี
"โอเค งั้นมึงกับกูเป็นแฟนกันต่อจากนี้ไป "
ผมก็แค่อยากรับผิดชอบนะครับ ผมไม่ใช่พวกเสือแบบไอ้ธันวาผมจะมีเซ็กส์กับแฟนตัวเองเท่านั้น และผมก็คิดว่าลองเป็นเพื่อนกับมันก็คงไม่เสียงหายอยู่ด้วยกันไปเดียวก็รักกันเอง ถ้าไม่รักก็แค่เลิกกันจะไปยากอะไร
"ได้ กฎของการเป็นแฟนกูก็คืออย่าห้ามเวลากูเที่ยว"
"ได้ ส่วนกูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของกู กูขี้หึง" ผมว่าแล้วมองหน้ามัน
"แต่ถ้าเราไปกันไม่ได้จริงๆ เราต้องกลับมาเป็นเพื่อนกันนะเว้ย" มิ้นท์พูดด้วยหน้าตาจริงจัง ผมเองก็พยักหน้าให้มันเป็นเชิงเข้าใจ "ลงจากรถกูไป แล้วมึงก็ไปบอกเรื่องของเรากับพวกมนัสท์เอง"
"จะบอกทำไมวะ รู้กันสองคนก็พอ" จริงๆมันเป็นเรื่องของเราไม่จำเป็นต้องบอกคนอื่นหรอกครับผมว่า รักก็รักกันแค่สองคนเลิกก็เลิกสองคนไม่เห็นเกี่ยวกับคนอื่นเลย
"แล้วแต่มึงอะ ลงไปได้แล้ว" ผมมองหน้ามันก่อนจะลงจากรถมันแล้วไปขึ้นรถของตัวเอง
เรื่องของผมกับมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ และตอนนี้ผ่านมาสองเดือนเราก็ไปกันด้วยดี และผมว่าผมก็ชอบมันแล้วแหละครับ มิ้นท์มันเป็นคนน่ารัก มันเทคแคร์คนอื่นโครตดีและมันชอบช่วยเหลือคนอื่น มิ้นท์เป็นยิ้มแล้วโลกสดใส รวมๆแล้วก็น่ารักแหละครับแฟนผม
มิ้นท์talk
ตอนนี้ฉันอยู่ห้องตัวเองนอนหลับหลายรอบละ จะไปข้างนอกไอ้ขุนเขาก็จะมาอีก เห้อไม่รู้จะมาทำไมทุกวัน มันแค่มากินข้าวกับฉันแล้วก็กลับเพราะเหตุผลที่ว่าอยากกินข้าวด้วยแต่ไปกินข้าวนอกไม่ได้กลัวคนอื่นรู้ เหตุผลน่าเบื่อสุดๆ ฉันกับมันคบกันมาสองเดือนละ แต่ฉันก็ยังไม่ได้รู้สึกขนาดนั้นก็ยอมรับแหละว่ารู้สึกดีแต่ก็ยังไม่ได้ขนาดนั้น
~ติ่ง~ เสียงของไอ้ขุนเขาเปิดประตูห้องฉันเข้ามา บางคนอาจจะงงว่าทำไมเข้ามาได้ ก็เพราะมันเอาคีย์การ์ดฉันไปไงละ เบื่อๆๆๆ
"กินข้าว" มันเดินไปวางอาหารบนโต๊ะกินข้าวก่อนจะเรียกฉัน ฉันเองก็ลุกไปหามันแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนมันก็เทอาการใส่จานและตักข้าวให้ฉันด้วย มันก็ทำแบบนี้ทุกวันแหละค่ะ ฉันมีหน้าที่แค่นั่งเฉยๆ
"อร่อยปะ" มันถามฉันหลังจากที่ฉันตักข้าวเข้าปาก
"....." ฉันไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าให้มัน
"อยากกินหมูกระทะว่ะ" เสียงฉันบอกขุนเขาหลังจากที่กินข้าวอิ่มแล้ว "วันหลังไปกินกัน"
"สั่งมากินที่ห้องก็ได้"
"ไม่ กูจะไปกินข้างนอกนี้เรากินข้าวในห้องมานานแล้วนะเว้ยไม่เบื่อรึไง"
"เบื่ออะไร ไม่เห็นจะมีอะไรน่าเบื่อ"
"มึงไม่เบื่อแต่กูเบื่อ" ฉันพูดแล้วมองหน้ามัน "ทำไมถึงบอกคนอื่นไม่ได้วะว่าเราเป็นแฟนกัน"
"บอกแล้วจะได้อะไรวะ "
"ได้ไปกินข้าวข้างนอกไง "
"แต่กูอยากกินข้าวกับมึงสองคน"
"แต่กูเบื่อ" ขุนเขามันเป็นคนที่ไม่เบื่ออะไรง่ายๆชอบทำอะไรซ้ำๆ เช่นชอบอะไรก็ชอบอย่างงั่น เวลาฟังเพลงก็จะหังแต่เพลงเดิมๆ "วันนี้กูจะไปเที่ยวกับเพื่อน"
"ไปกับใคร มนัสท์มันไม่ว่างไม่ใช่หรอ
"อริส เพื่อนสมัยมัธยม" อริสเป็นลูกครึ่งค่ะเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แต่พอจบมัธยมปลายอริสก็ไปเรียนต่างประเทศ พอกลับมาก็เลยอยากเที่ยวด้วยกันสักหน่อย
"กูไปด้วย"
"ไม่ได้ กูเคยบอกแล้วไงว่าอย่าห้ามถ้ากูเที่ยว"
"กูไม่ได้ห้าม แต่กูจะไปด้วย" อะไรเนี่ยฉันจะไปแค่สองคนเที่ยวแบบสวยๆ มันจะไปด้วยทำไม
"ไปทำไม กูจะไปกับเพื่อนแค่สองคน"
"กูจะไปเที่ยวกับแฟนกูแล้วมันทำไมวะ"
"มึงพูดเก่งขึ้นเยอะนะเวลาอยู่กับกู พออยู่กับพวกมนัสท์กูไม่เห็นพูดถึงสิบคำ"
"อย่างอื่นกูก็เก่งขึ้นนะ ลองดูอีกไหม" มันว่าแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆฉัน
- ผู้เขียน
