ไม่นานนัก พราวรุ้งกับคุณหญิงเล็กก็รีบเดินเข้ามาที่โรงพยาบาลด้วยสีหน้าร้อนรน
“ตายแล้วค่ะ คุณหญิง! ฉันพึ่งรู้ข่าวว่า ว่าที่ลูกเขยของฉันประสบอุบัติเหตุ พอรู้ก็รีบมาเลยค่ะ”
คุณหญิงเล็กพูดพลางยกมือทาบอก ทำท่าเหมือนตกใจสุดขีด
พราวรุ้งรีบเสริมขึ้นทันที
“ใช่ค่ะคุณป้า พี่เว่ยเขาเป็นยังไงบ้างคะ ตอนนี้อาการดีขึ้นหรือยัง”
คุณหญิงวิกานดาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังแฝงความกังวล
“หมอบอกว่าความทรงจำของเขาหยุดอยู่แค่เมื่อสองปีก่อน อาจจะกลับมาได้…หรืออาจจะไม่ได้เลย เราก็ค่อย ๆ คุยกับเขาไปก่อนนะลูก อย่าเพิ่งกดดันเขามาก”
พราวรุ้งได้ยินเช่นนั้นก็แอบยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ถ้าหากจำได้แค่เรื่องสองปีก่อนก็หมายความว่า เขายังจำไม่ได้ว่ามีผู้หญิงชื่อ “น้ำหอม” อยู่ในชีวิต และคงจำไม่ได้ว่าเธอเคยทำอะไรกับคนที่เขารักบ้าง ซึ่งนี่เป็นโอกาสที่เว่ยหลงจะหันมามองเธอบ้าง
“เอ่อ…คุณป้าคะ”
เธอพูดเสียงหวาน แว
