ณ โรงพยาบาลศิริเวช ช่วงสายวันเดียวกัน
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังสะท้อนในทางเดินยาวของโรงพยาบาล
ขณะหญิงวัยกลางคนในชุดสูทเรียบหรูวิ่งมาอย่างร้อนรน เส้นผมที่ปกติถูกรวบเรียบเป๊ะกลับหลุดลุ่ยเพราะเมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอน เอาแต่เคลียร์งานและจองไฟลต์บินจากต่างจังหวัดเพื่อกลับมาให้ทันเห็นหน้าลูกชาย
พรวด!
“ตาเว่ย… ลูกแม่”
เสียงสั่นเครือหลุดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นในดวงตา เมื่อเธอผลักประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วยสีขาวสะอาด ดวงตาคมของเว่ยหลงหลับพริ้มอยู่ใต้ผ้าพันแผลที่พันศีรษะไว้บางส่วน ใบหน้าซีดเซียวแต่ยังคงความหล่อเหลาคมเข้มที่เธอจำได้ขึ้นใจ
คุณหญิงวิกานดารีบทรุดตัวนั่งลงข้างเตียง มือสั่น ๆ กุมมือลูกชายไว้แน่น
“หมอบอกว่า…พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะคุณหญิง แต่ยังไม่ฟื้นหรืออาจจะฟื้นก็ไม่เกินวันนี้ค่ะ คุณเว่ยมีอาการสมองกระทบกระเทือน อาจมีแนวโน้มความจำเสื่อม…” เสียงพยาบาลรายงานอย่างนุ่
