หนึ่งสัปดาห์ต่อมา หลังจากพักฟื้นครบกำหนด เว่ยหลงก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล
คนตัวสูงเดินออกมาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง มือข้างหนึ่งถือแฟ้มตรวจสุขภาพ ส่วนอีกข้างสอดกระเป๋าเสื้อสูทอย่างเคยชิน นี่คือชายหนุ่มในโหมด “กลับมาเป็นตัวเอง” อีกครั้ง
ขณะที่คนตัวเล็กเดินตามหลังมาติด ๆ รีบคว้าแขนเขาไว้ทันที
“คุณเว่ยคะ ระวังลื่นค่ะ!”
“ฉันไม่ได้เจ็บขา”
เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหยุดเดินหันกลับมามองเธอตรง ๆ
“ฉันหายดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอมายุ่งอีกต่อไป”
คำพูดนั้นแทงใจหญิงสาวจนหน้าเสีย
“ไม่ได้นะคะ…” น้ำเสียงของเธอสั่น
“ความจำของคุณยังไม่ฟื้น ฉันจำเป็นต้องดูแลคุณต่อไปค่ะ”
“จำได้หรือไม่ได้มันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”
คุณชายตระกูลดังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาคมเฉียบเหมือนตั้งกำแพงระหว่างกัน
ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอพยายามทุกวิถีทาง
ทั้งเล่านิทานเกี่ยวกับ “เขาและเธอ” ในอดีต พยายามใช้กลิ่นลาเวนเดอร์
