1 ชั่วโมงต่อมา
ภายในบ้านเตโชพัฒน์ที่เชียงใหม่
ติ้ก ต่อก!
เสียงนาฬิกาโบราณดังขึ้น คลออยู่ในความเงียบของห้องทำงานบนชั้นสอง
เว่ยหลงนั่งเอนหลังอยู่หลังโต๊ะไม้สักใหญ่ แสงไฟจากโคมข้างโต๊ะสะท้อนลงบนใบหน้าคมที่ดูอ่อนล้าแต่สายตากลับเฉียบคมกว่าทุกครั้ง
เขาเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก เสียงทุ้มเรียบเอ่ยเพียงสั้น ๆ
“วิน… ฉันอยากให้ไปสืบเรื่องของน้ำหอม”
ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ครับท่านประธาน จะให้สืบในส่วนไหนครับ”
“ทุกอย่าง ตั้งแต่เธอกลับไปถึงกรุงเทพ ใครรับตัว ใครอยู่รอบข้าง และเธอมีชีวิตยังไงในบ้านนั้น”
เสียงตอบกลับรับคำสั่งทันที ก่อนสายจะตัดไป เหลือเพียงเสียงหายใจแผ่วของเว่ยหลงที่ดังในห้อง
เขานั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ มือหนาเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ สายตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดสนิท ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
“ฉันไม่รู้ว่าทำไม… แต่รู้สึกไม่ดีเลย”
เวลาผ่านไปเกือบชั่
