ที่โถงหน้าห้องพักวีไอพีของโรงพยาบาล
น้ำหอมนั่งกุมมือแน่นอยู่บนโซฟาที่ยาวสุดทางเดิน ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุด คะนิ้งเพื่อนสนิทนั่งอยู่ข้าง ๆ พยายามลูบหลังปลอบ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้เพื่อนได้ดีขึ้น
ขณะเดียวกันวินก็เดินออกมาจากห้อง เห็นคนตัวเล็กกำลังตัวสั่น เขาก็ถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเธออย่างระมัดระวัง
“คุณน้ำหอมครับ…” เสียงของเขานุ่มและจริงใจ “อย่าเพิ่งโกรธคุณเว่ยเลยนะครับ”
เจ้าของใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เอ่อคลอด้วยน้ำตาสั่นระริก
“พี่เว่ย…เขาเป็นอะไรคะ ทำไมถึง…จำฉันไม่ได้”
วินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าช้า ๆ
“อ่า…งั้นผมจะเล่าให้คุณฟังตั้งแต่ต้นเลยนะครับ”
“ค่ะ…” เธอตอบเสียงสั่น ขณะที่คะนิ้งจับมือเพื่อนไว้แน่น
“หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา คุณเว่ยแทบไม่ได้พักเลยครับ เขาอยู่ที่บริษัททุกวัน เตรียมเอกสารหลักฐานทั้งหมด เพื่อเปิดโปงเรื่องของคุณหญิงเล็กกับคุณราเชน… เขาบอกกับผ
