อีกด้านหนึ่งของเว่ยหลง
เสียงเครื่องยนต์คันหรูดับลงหน้าคฤหาสน์มณีรัตน์สกุล
เว่ยหลงเปิดประตูรถออก แล้วพาร่างสูงในสูทสีเข้มก้าวไปยังพื้นที่บ้านของตระกูลมณีรัตน์สกุล
ทันทีที่เขาก้าวขาเข้ามาในบ้าน บรรดาคนรับใช้ก็พากันก้มหัวอย่างพร้อมเพรียง
และไม่นานนัก คุณหญิงเล็กมารดาของพราวรุ้งก็เดินออกมาด้วยรอยยิ้มสดใส
“อ้าว คุณเว่ยมาถึงแล้วเหรอจ้ะ หน้าตาหล่อกว่าในรูปนะเนี่ย~”
น้ำเสียงอ่อนหวานชวนเอ็นดู แต่ดวงตาคู่นั้นกลับกวาดมองชายหนุ่มอย่างประเมินเชิงธุรกิจมากกว่าอ่อนโยน
เว่ยหลงพยักหน้ารับตามมารยาท
“สวัสดีครับคุณน้า”
“อ้าว ๆ ไม่ต้องเรียกคุณน้าหรอก เรียกแม่เฉย ๆ ก็ได้ลูก พวกเราเหมือนคนในครอบครัวกันอยู่แล้วนี่นา”
เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วผายมือเชิญเขาเข้าไปด้านใน
ที่ห้องโถงตกแต่งหรูหรา แชนเดอเลียร์ระย้าส่องแสงสะท้อนบนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้เรียบร้อย
กลิ่นอาหารไทยชั้นดีลอยอบอวลไปทั่วห้อง แต่กลับไม่มีเสีย
