สี่วันต่อมา เช้าวันที่อากาศสดใส
“เย้~ น้ำหอมเพื่อนรัก! แกได้ออกจากโรงพยาบาลสักที รู้ไหมว่าฉันกินข้าวต้มแทนแกจนปากจะเปื่อยหมดแล้วนะ”
เสียงของคะนิ้งดังลั่นทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี
ส่วนน้ำหอมที่เพิ่งจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเงยหน้าขึ้น มุมปากยกยิ้มบาง ๆ
“แกก็ไม่ต้องกินข้าวต้มแทนฉันสิ จะบ่นทำไมเนี่ย”
เพื่อนสาวยักไหล่พลางหัวเราะ
“เสียดายของ ยุคข้าวยากหมากแพง จะให้กินทิ้งกินขว้างได้ยังไงล่ะแม่คุณ”
“จ้า ๆ ยัยคะนิ้ง ฉันว่าแกน่ะตะกละมากกว่าเสียดายนะ”
“มั่ว!” เพื่อนสาวเท้าสะเอว ทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อนจนคนฟังอดหัวเราะไม่ได้
ตอนนี้บรรยากาศในห้องผู้ป่วยที่เคยเงียบเหงากลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสองเพื่อนรัก แม้ในใจของน้ำหอมยังคงอึดอัด แต่เสียงหัวเราะนั้นช่วยกลบความเศร้าได้ชั่วขณะ
ไม่นานเธอก็ถามขึ้นเสียงเบา
“แล้วนี่ แกจองตั๋วเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยจ้า! ฉันจองตั๋วเครื
