ทันใดนั้นเอง
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าแผ่วหนักดังใกล้เข้ามาทีละน้อย ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าประตู
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดหมุนเบา ๆ แสงไฟจากโถงนอกสาดเข้ามาในห้องเล็ก ๆ จนเห็นฝุ่นลอยฟุ้งกลางอากาศ
ร่างสูงของราเชนก้าวเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงสแลคเรียบหรู กลิ่นน้ำหอมที่เธอคุ้นเคยแตะปลายจมูก กลิ่นเดียวกับในวันเก่าที่เขาเคยกอดเธอไว้แน่น
เขาก้าวเข้ามาใกล้ ชะงักมองรอยแดงและมุมปากแตกของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะย่อตัวลงช้า ๆ จนระดับสายตาเสมอกัน
“เจ็บไหม…”
น้ำเสียงนั้นอ่อนลง แต่แฝงแววสงสารปลอม ๆ มากกว่าความห่วงใยจริงใจ ใช่เขาเปลี่ยนไปนานแล้ว ไม่งั้นจะหมั้นกับปริมเพื่อธุรกิจทำไม
ขณะที่มือหนาเอื้อมเข้ามากำลังจะสัมผัสที่มุมปากของเธอ
เจ้าของใบหน้าสวยเบือนหน้าหนีแทบจะในทันที แล้วพูดเสียงสั่นแต่แข็งกร้าว
“อย่ามาแตะตัวฉัน… ฉันขยะแขยง”
ราเชนชะงัก มือลดลงช้า ๆ แววตาเรียบเย็นกลับมาทันที
เขาพ่นลมหายใจแผ
