ตอนเย็น
แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านขาวเข้ามาในห้องพักฟื้นวีไอพี พร้อมกับกลิ่นอาหารอุ่น ๆ ลอยคลุ้งจาง ๆ และมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของน้ำหอมที่เดินถือถาดอาหารเข้ามา
เธอวางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างเงียบเชียบ ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มแผ่ว
“พี่… เอ่อ คุณเว่ยคะ ได้เวลาทานข้าวเย็นแล้วค่ะ”
ชายหนุ่มที่เอนตัวพิงหมอนอยู่บนเตียงเหลือบตามามอง เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบเย็น
“เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่หิว”
คนตัวเล็กยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว ๆ เธอเดินเข้ามาใกล้เตียงมากขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความดื้อเงียบที่เขาเองก็จำได้แม่น…แม้ไม่รู้ว่าจากไหน
“อย่าเย็นชานักเลยค่ะ มา ๆ ทานข้าวหน่อยนะคะ จะได้ทานยาต่อด้วย อย่าดื้อสิคะ”
เสียงเธอนุ่มเหมือนกล่อมเด็ก พร้อมกับมือเล็กที่ค่อย ๆ ยกช้อนซุปขึ้นมาตรงหน้าเขา
เว่ยหลงเลิกคิ้วทันที
“ดื้อ? เธอกล้าเรียกฉันว่าดื้อเหรอ”
“ก็คุณคนไข้น่ะ พูดจาไม่ยอมรับการรักษาเล
