5 นาทีต่อมา
น้ำหอม เดินออกมาจากโถงงานด้วยสายตาเหม่อลอย หัวใจหนักอึ้งราวถูกก้อนหินทับไว้
“แกจะไปไหนต่อ…”
เสียงของ คะนิ้ง ดังขึ้นเบา ๆ พลางประคองแขนเพื่อนรักที่น้ำตายังคลออยู่
น้ำหอมสูดลมหายใจลึก ๆ แต่เสียงก็สั่นพร่า
“ไปเก็บของ…ออกจากบ้านเขา”
คะนิ้งชะงัก “โอเคไหมเนี่ย?”
หญิงสาวส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งรอยยิ้มและน้ำตาปะปนกันบนใบหน้า
“ครั้งนี้… ไม่โอเคเลย ฮึก…”
เธอพยายามฝืนยิ้มแต่เสียงสะอื้นก็หลุดออกมา มือบางกำชายกระโปรงแน่นราวกับยึดไว้เป็นสิ่งสุดท้าย
“ฉันคิดว่าจะเข้มแข็งกว่านี้… แต่พอถึงเวลาจริง มันเจ็บจนหายใจแทบไม่ออกเลย”
คะนิ้งกอดเพื่อนแน่นขึ้น
“แกไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้น้ำหอม แค่ยังมีชีวิตอยู่…ก็พอแล้ว”
คนตัวเล็กพยักหน้า พร้อมกับน้ำตาไหลเงียบ ๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว
“ตอนนี้เขาจำฉันไม่ได้ก็ดีสำหรับเขาแล้วใช่ไหม”
คะนิ้งถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นเปิดประตูให้เพื่อนขึ้นรถ เธอมองเพื่อนรักท
