หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ในบ้านมณีรัตน์คึกคักไปด้วยคนทำงานเต็มไปหมด แต่พราวรุ้งกลับเอนตัวบนเก้าอี้ ส่วนมือบางยกขึ้นโชว์เล็บเรียวที่ช่างกำลังลงสีสุดฝีมือ พร้อมกับเสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอดังเจื้อยแจ้ว
“แม่คะ หน้าหนูสวยไหมคะ? แล้วเล็บหนูล่ะสวยไหม นี่หนูให้ช่างแต่งหน้าดาราระดับแถวหน้ามาเลยนะคะ”
เธอเอ่ยอย่างยินดี พลางยื่นมือให้อีกคนชม
คุณรัตน์วดีหัวเราะรับอย่างภูมิใจ ยิ้มกว้างราวกับเห็นอนาคตที่หวังไว้ในดวงตาลูกสาว
“สวย สวยมากจ้ะลูก แม่ชอบมากเลย”
ผู้เป็นมารดาตอบโดยไม่ใส่ใจคำว่าใช้เงินจนเกินตัวของลูกสาว แต่กลับชื่นชมและส่งเสริมอย่างเต็มที่
ด้านพราวรุ้งตะแคงคอพลางถอนใจ
“โอ้ย ทำเล็บเท้าจะเสร็จเมื่อไหร่นะ ดูสิ ช่างแต่งหน้าเกรงใจฉันไปหมดแล้ว ถ้าฉันไม่สวย พี่เว่ยไม่ถูกใจนะ ฉันจะหักเงินแกเลยนะ!”
หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวนแต่แฝงความจริงจัง
ช่างทำเล็บละล่ำละลัก
“ฉันเร่งให้แล้วค่ะคุณพราว แต่ถ้า
