ที่ห้องฉุกเฉิน
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด!
เสียงเครื่องวัดชีพจรดัง ในห้องฉุกเฉิน
แสงไฟสีขาวสว่างจ้าเหนือศีรษะสะท้อนกับผิวซีดของคนไข้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
คนตัวเล็กยังคงไม่รู้สึกตัว
ขณะพยาบาลกำลังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากเธอ
จากนั้นหมอหญิงวัยกลางคนในเสื้อกาวน์สีขาวเดินเข้ามาตรวจอย่างเร่งรีบ
“คนไข้ชื่ออะไรคะ”
“น้ำหอม พิมพ์ชนกค่ะ!” คะนิ้งตอบเสียงสั่น น้ำตาไหลไม่ขาดสาย
หมอพยักหน้า ก่อนหันไปบอกทีม “เตรียมสารน้ำกับออกซิเจน เร็ว!”
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
เสียงเครื่องมือค่อย ๆ สงบลง
หมอถอนหายใจเบา ๆ แล้วถอดถุงมือออก ก่อนหันมาหาคะนิ้งที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“คุณเป็นญาติหรือเพื่อนของคนไข้คะ”
“เพื่อนค่ะ เพื่อนสนิท… หมอ เธอเป็นยังไงบ้างคะ?”
หมอหญิงพยักหน้าเบา ๆ “ตอนนี้อาการปลอดภัยชั่วคราวแล้วนะคะ แต่…”
คะนิ้งชะงัก หัวใจแทบหยุดเต้น “แต่…อะไรคะหมอ?”
หมอถอนหายใจ พลางอธิบายต่อ
“ร่างกายของคุณน้ำ
