ตอนที่เดินออกมาจากคอนโดมิเนียมเหมือนแพรเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นคนสวมชุดยูนิฟอร์มพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบีเจซีเดินอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรแม้คนคนนั้นไม่ได้มองมาทางเธอ หากแต่เธอก็ระแวงแทนศรัณย์ตามความเคยชิน เธอหมุนข้อมือจากคนที่จับมือเธออยู่จนเขาหันมามองแล้วเลิกคิ้ว
“ฉันเจอพนักงานของโรงพยาบาล เราต้องเดินแยกกันหรือเปล่าคะ เดี๋ยวฉันออกไปรอที่รถก่อน”
“เดินไปด้วยกัน” เขาไม่ยอมปล่อยมือและพยักหน้าให้เดินตามไปที่รถด้วยกัน หญิงสาวอาสาขับรถให้ เขาก็ยอมแต่โดยดี เหมือนแพรชวนเขากินอาหารตามสั่งเจ้าดังหน้ามหาวิทยาลัย เพราะได้อาหารไว พออาหารมาเสิร์ฟกินอาหารรสที่คนทั่วไปกินซึ่งเขาคิดว่าเค็มเล็กน้อยสำหรับเขา ชายหนุ่มเลยแอบบ่นให้เธอได้ยินว่าคิดถึงอาหารฝีมือเธอ แต่เหมือนแพรได้แต่ยิ้ม
“ไว้ว่างๆ จะทำข้าวแพ็กใส่กล่องไปให้ คุณชอบกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ จะได้ทำเป็นเมนูแรกเลย”
“ชอบอาหารทุกอย่างที่คุณทำ มันอร่อยท
