"ลุง" ทันทีที่ได้ยินเสียงรถซุปเปอร์คาร์คันหรูของรัณย์เข้ามาจอด คนตัวเล็กออกมายืนยิ้มแฉ่งรอคนตัวสูงเปิดประตูก้าวขาลงมาจากรถ ก่อนจะกระโดดเข้าหาอย่างที่เธอชอบทำเป็นประจำ
"ทำไมชอบกระโดด ถ้าฉันรับไม่ทันได้หล่นตุ๊บเข้าสักวัน" น้ำเสียงแข็งขึงดุออกมาเบาๆ
"ดุอีกแล้ว...ภิณรู้ว่ายังไงลุงก็รับได้ ลุงไม่ปล่อยให้ภิณเจ็บหรอก" ริมฝีปากเรียวนุ่มกดปิดปากคนตัวสูง น้ำเสียงใสๆ เปล่งออกมาอย่างฉอเลาะ น้ำเสียงที่ทำให้หัวใจแกร่งอ่อนยวบทุกทีที่ได้ฟัง
"แล้วทำไมยังไม่แต่งตัวอีก เดี๋ยวก็ไปเรียนสาย" คนตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อยืดเอวลอยลายทางสีโทนแดงฟ้าตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ผมก็ติดกิ๊ฟตัวใหญ่ ไม่ว่าเธอจะใส่อะไรก็ดูน่ารักน่าใคร่ไปเสียหมด
"วันนี้มีกิจกรรมเลยยกคลาสเรียนทั้งหมดให้นักศึกษาไปร่วมกิจกรรม"
"แล้วไม่ไปหรือไง"
"ไม่ไป ขี้เกียจ"
"เด็กนิสัยไม่ดี พึ่งจะปีหนึ่งหัดขี้เกียจ"
"รัณย์" น้ำเสียงนุ่มนวลแสนหวานขอ
