รัณย์ยืนมองภิณที่นั่งเล่นกับสตีฟ บราวนี่ และคุกกี้อยู่สนามหญ้าหน้าบ้าน มีเสื่อปูรองนั่งอีกทีกับหมอนใบเล็กสามใบ มือเล็กประคองหน้าสตีฟ ประทับริมฝีปากลงไป แล้วโอบกอดสตีฟไว้ มือเล็กลูบสัมผัสขนนุ่มของมันแผ่วเบา ส่วนบราวนี่กับคุกกี้ก็วิ่งเล่นไปตามประสาหมาเด็ก
รัณย์เดินเข้าไปหาภิณ หยิบหมอนมาวางบนตักเธอแล้วล้มตัวลงนอนซบศีรษะลงบนหมอนตรงตักอุ่นๆ ของเธอ
โฮ่งๆ
"อะไรของแก ตักนี่เป็นของฉัน แกไปนอนกับเมียแกนู่น...เฮ้ยๆ ไอ้หมาเถื่อน" รัณย์ว่าหลังจากที่ถูกสตีฟเห่าใส่หน้า เพราะเขาทำให้ภิณละอ้อมกอดไปจากมัน ก่อนจะร้องโวยวายเมื่อสตีฟงับแขนเสื้อของเขาแล้วดึงเขาให้ออกจากตัก จนเขาต้องลุกขึ้นแต่สตีฟก็ยังไม่ยอมปล่อย
"สตีฟพอแล้ว" ภิณร้องห้าม สตีฟจึงยอมปล่อยแต่โดยดีแล้วมาล้มตัวลงนอนแทนที่รัณย์
"ไอ้หมาขี้อิจฉา" รัณย์ว่าแต่สตีฟก็ทำเป็นไม่สนใจ รัณย์จึงแกล้งดึงหูมันเบาๆ
"คุณพ่อคุณแม่พี่รัณย์ล่ะ" รัณย์ยื่นมือมาปัดปอ
