"มีอะไร ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมารบกวนในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน" ทันทีที่เปิดประตูแล้วเห็นหน้าผู้มาเยือนถ้อยคำที่เป็นภาษาฝรั่งเศสที่แสดงถึงความเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า สายตาคู่คมเย็นเยียบแฝงโทสะร้อนระอุลุกโชติช่วงอยู่ในนั้นด้วย
"เบลรู้" น้ำเสียงของเธอสั่นเครือพยายามกดอารมณ์น้อยใจไว้ในเบื้องลึกของหัวใจ
หกปีแล้วนับตั้งแต่วันที่เธอได้เข้ามาดูแลเขาในฐานะพยาบาล จนมาเป็นผู้ช่วยของเขาในวันนี้ เขาไม่เคยพูดดีกับเธอเลย ไม่เคยมีถ้อยคำที่หวานหูเลยสักครั้ง มีแต่ความเฉยชากับความเกรี้ยวกราดเท่านั้นที่เธอได้รับ นับตั้งแต่วันที่เธอไปแตะต้องกล่องดนตรีลูกแก้วหิมะของเขาและเธอทำมันหลุดมือตกแตก
"รู้แล้วยังทะ....." ยังไม่ทันที่รัณย์จะต่อว่าเมเบลจบ เสียงของนิคก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
"เบลมากับกู" นิคที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงมุมระเบียงเมื่อได้ยินเสียงต่อว่าต่อขานเมเบล เขาจำต้องรีบวางส
