เสียงเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารรุ่นใหม่ล่าสุดของรัณย์ดังขึ้นจนทำให้เขาต้องลืมตาตื่น จำต้องผละกอดออกจากคนตัวเล็กที่ยังคงหลับคาอกแกร่ง เขาควานหาโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วกลับมากอดเธอต่อ
"ว่าไง" รัณย์กดรับโทรศัพท์แล้วพูดด้วยด้วยน้ำเสียงงัวเงีย และเสียงของนิคก็ดังมาตามสาย
(มึงจะเข้ามาดูหน้างานก่อสร้างกี่โมง)
"มึงไปแทนกูหน่อยละกัน"
(อ้าว ไหนมึงบอกจะไปด้วยกันไง)
"กูไม่ว่าง"
(มึงอยู่ไหน)
"คอนโด"
(ไหนมึงบอกไม่ว่าง มึงทำอะไรอยู่ไอ้รัณย์)
"ลุง" น้ำเสียงงัวเงียของคนตัวเล็กดังขึ้น พลางขยับตัวซุกหาไออุ่นจากแผงอกกว้าง
(เสียงตัวเล็กเหรอวะ)
"เออ รู้แล้วนะ งั้นมึงก็จัดการให้กูด้วย แค่นี้" รัณย์รีบตัดสายนิคทิ้งไป ก่อนจะเอี้ยวตัวเอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วโอบกระชับกอดคนตัวเล็กไว้แนบแน่น พลางกดจมูกโด่งคมสันลงไปที่หน้าผากเนียนด้วยความปลื้มปริ่มสุขใจอย่างบอกไม่ถูก ในขณะที่เรียวแขนเล็กตว
