"รักหนูภิณที่สุด หนูภิณของลุงรัณย์" รัณย์สวมกอดภิณจากด้านหลัง จูบเบาๆ ที่แก้มนวล เอ่ยบอกคำหวานหลังจากลงจากรถซุปเปอร์คาร์คันโก้เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กที่ยังอยู่ในชุดราตรีแสนสวยอุ้มขึ้นแนบอก มือเล็กคล้องคอแกร่งไว้ ขายาวๆ ก้าวเดินขึ้นไปบนบ้าน
"ปากหวานแบบนี้อยากให้ภิณขึ้นให้ล่ะสิ" น้ำเสียงหวานปนทะเล้นเอ่ยกระเซ้าร่างสูงขณะก้าวเดินขึ้นบันไดของตัวบ้าน
"ทะลึ่งใหญ่แล้ว พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย แค่อยากบอกรักแทนคำขอบคุณที่ภิณอยู่เคียงข้างพี่ต่างหาก วันนี้ภิณเก่งมากเลยนะ มีแต่คนชมภิณทั้งงาน ทั้งภาษาที่ใช้สื่อสาร ความรู้ด้านอัญมณีก็ดีเยี่ยม เมียพี่เก่งจัง แต่จะว่าไปถ้าแรงมันเหลือพี่ก็ไม่เกี่ยงนะถ้าภิณจะขึ้นให้" รัณย์เอ่ยว่าอย่างไม่จริงจังนัก และชมเธอจากใจจริง
"เห็นม่ะก็มีแอบคิด แต่วันนี้งดก่อนเนอะ ภิณปวดขามากเลย ไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูงนานขนาดนี้"
"งั้นอาบน้ำเสร็จแช่เท้าสักหน่อยจะไ
