บทที่ 19
หลังจากที่พี่เธียรหันมาบอกให้ฉันยืนรอเขามอบรางวัลให้นักแข่งรถเสร็จ เขาก็เดินจากไปทันทีทิ้งให้ฉันยืนมองเขามอบรางวัลให้นักแข่งคนเดียว ฉันที่ยืนมองคนตัวสูงกำลังมอบรางวัลมาได้สักพัก จู่ ๆ ก็รู้สึกตลกตัวเองสิ้นดีที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับพี่เธียร ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพี่เธียรเปิดสนามแข่งรถ และทำได้ดีมากด้วย เอาจริงๆ ฉันในตอนนั้นมันอยู่สวนไหนในความสำคัญของเขากันนะ ถึงได้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยขนาดนี้
เหอะ ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจตัวเองชะมัด! เพราะฉันไม่ได้สำคัญกับเขาใช่ไหม เรื่องใหญ่โตน่ายินดีขนาดนี้เขาถึงไม่ได้บอกฉัน
.
.
.
"พี่จะบอกสวยได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ในตอนนี้..." หลังจากที่พี่เธียรมอบรางวัลเสร็จเขาก็จูงมือฉันพามาที่ห้องพักของเขา ฉันที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังเขาเลยสะบัดมือทิ้งแล้วเอ่ยถามออกไปด้วยความโมโหเล็กน้อย
ก็โมโหจริงๆ นั่นแหละ เรื่องใหญ่โตขนาดนี้แต่เขากลับปิดบั
