บทที่38
ฉันแหงนมองภาพดอกไม้ไฟที่กำลังเป็นประกายอยู่บนท้องฟ้าท่ามกลางความมืดมิดของท้องฟ้าในยามค่ำคืนด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม
“สวยจัง” ฉันหลุดชมภาพที่ดูอยู่อย่างเหม่อลอย คือมันสวยจริงๆ นะ ฉันไม่ได้เห็นภาพดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าในตอนกลางคืนแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ
“กลับกันเถอะ” แต่จู่ ๆ พี่เธียรที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็ฉุดแขนของฉันให้เดินตามเขาไปเสียงั้น ฉันที่ยังสนใจภาพดอกไม้ไฟอยู่ ก็เลยต้องจำใจเดินไปทั้ง ๆ ที่สายตายังแหงนมองบนท้องฟ้าอยู่
หลังจากที่ถูกพี่เธียรลากมาถึงลานจอดรถ ฉันก็ถูกคนตัวสูงยัดร่างกายเข้าไปนั่งในรถทันที ก่อนที่พี่เขาจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับรถมุ่งหน้าสู่คอนโดของฉันต่อ ซึ่งฉันก็แอบงงอยู่พอสมควรว่าทำไมพี่เธียรถึงได้แลดูรีบร้อนแปลกๆ แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยพวกนั้นไว้คนเดียว
พี่เธียรใช้เวลาขับรถได้ไม่นาน เราสองคนก็ถึงคอนโด ฉันลงจากรถเดินนำเข้าไปลิฟต์โดยมีพี่เธียรเดินตามเข้ามาภายหลั
