“คุณไบร์ทอย่าล้อบัวเล่นสิคะ”
“อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันพูดเล่น หื้อ? หรือว่าต้องให้ฉันบอกตรงๆ เลยว่าฉันรักเธอ”
แววตาของบัวรินเบิกกว้าง จ้องมองมาที่เขาด้วยความเหลือเชื่อ
ภวินท์รู้สึกอายไม่น้อย แต่เขาก็รู้ดีว่าหากไม่ยอมพูดความรู้สึกออกไป เขากับบัวรินก็คงจะไม่เข้าใจกันอีกนาน
“ฉันรักเธอ... บัวริน ฉันรักเธอ...”
“คุ... คุณไบร์ท พูดอะไรคะ”
บัวรินละล่ำละลักถามออกมา ราวกับสิ่งที่ได้ยินมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
“ฉันรักเธอ ชัดเจนพอไหม”
“คุณไบร์ทรักบัว...?”
“ใช่... ฉันรักเธอ แต่กว่าจะกล้ายอมรับความจริงว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ก็ตอนที่รู้ว่าเธอจากไปแล้วนั่นแหละ... อย่าจากกันไปไหนอีกนะ เพราะฉันต้องตายแน่ๆ หากต้องอยู่โดยไม่มีเธอน่ะ”
บัวรินถึงกับน้ำตาไหลรินออกมา หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น แต่มันคือน้ำตาแห่งความอิ่มเอมยินดี
“บัว... ไม่อยากเชื่อเลย... บัวคิดมาตลอดว่าคุณไบร์ทเกลียดบัว...”
“เคยคิดว่าเกลียด
