บัวรินหันไปมองตามเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักศึกษาสาวก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าต้นเหตุของเสียงเหล่านั้นคือภวินท์นั่นเอง
หญิงสาวไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ได้ รู้เพียงแต่ว่าการก้มหน้าแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางคือทางออกที่ดีที่สุด
“บัวริน”
แต่ทันทีที่หล่อนก้าวเท้าจะเดินไปอีกทาง เสียงเข้มก็ดังกังวานขึ้น และแน่นอนว่าทุกสายตาหันมาจ้องมองหล่อน
บัวรินถึงกับตัวแข็งทื่อ ก้าวเท้าที่ควรจะก้าวไปข้างหน้าให้เร็วตอนนี้หยุดชะงักอยู่กับที่ จนกระทั่งเจ้าของเรือนร่างสูงสง่าเดินมาประชิดตัว
“ไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือบัวริน”
บัวรินพยายามดึงแขนออกจากอุ้งมือแข็งแรงของภวินท์ แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย
“ทำไม กลัวไอ้หนุ่มหน้าไหนมันจะเห็นเข้าหรือ”
“ปะ เปล่าค่ะ”
แววตาคมเข้มของภวินท์มองสำรวจใบหน้าซีดเผือดของบัวรินอย่างพิจารณา
“ทำไมจะต้องทำหน้าทำตาเหมือนเห็นผีด้วย แค่ฉันแวะมารับ”
“บัว... บัวกลั
