พอพูดคำว่า ‘คนใช้’ สายตาของนนทิยาก็จ้องมองบัวรินอย่างดูแคลน
บัวรินรู้หน้าที่ของตัวเองดี จึงก้มหน้าลง และตัดสินใจจะปลีกตัวเดินไป แต่เสียงของภวินท์ก็หยุดการเคลื่อนไหวเสียก่อน
“ฉันจะดื่มนมก่อนนอน ยกขึ้นไปให้ที่ห้องด้วยนะบัวริน”
“เดี๋ยวนนนี่ยกขึ้นไปให้เองค่ะ”
นนทิยาขันอาสา แต่กถูกภวินท์เบรกจนหัวทิ่มหัวตำ
“เธอเป็นคนรับใช้เหรอนนนี่ ถึงได้อยากทำหน้าที่คนใช้นักน่ะ”
“เปล่าค่ะ นนนี่ก็แค่อยากบริการพี่ไบร์ทเท่านั้นเอง...” คนหน้าเจื่อนตอบออกมาเสียงเบา
“ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ เลือกยุ่งได้แล้ว”
ภวินท์พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างเบื่อหน่าย ซึ่งบัวรินเองก็ฉวยโอกาสนี้เดินหนีไปหลังบ้านด้วยเช่นกัน
นนทิยาอดสงสัยไม่ได้ เพราะสังเกตเห็นสายตาที่ภวินท์ใช้มองสาวใช้ที่ชื่อบัวรินนั้น มันไม่ใช่สายตาของเจ้านายที่มองลูกน้องธรรมดาๆ
“มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
หญิงสาวบ่นพึมพำและกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็มีสาวใช้คนหนึ่งเดิ
