เช้าวันต่อมา...
เพราะสัญญาเอาไว้กับบิดาว่าจะเข้าประชุมด้วยตอนเช้า ทำให้ภวินท์ต้องลงจากเตียงตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้วอยากนอนกอดร่างนุ่มนิ่มที่เขาจับสอดใส่มาแทบจะทั้งคืนต่ออีกพัก
เขาจูบแก้มใสเบาๆ และก็กระซิบบอกว่าเย็นนี้จะแวะไปรับที่มหาวิทยาลัย ซึ่งคนที่นอนหลับใหลเพราะหมดเรี่ยวแรงก็ทำเพียงแค่งึมงำอะไรสักอย่างเบาๆ ในลำคอเท่านั้น
ชายหนุ่มเปิดประตูเดินออกไปจากห้องนอนของบัวริน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ส้มโอขึ้นมาชั้นบน และเห็นเข้าพอดี
ส้มโอรีบดึงตัวเองหลบหลังเหลี่ยมเสาเพื่อไม่ให้ภวินท์รู้ พอชายหนุ่มเดินผ่านไปแล้วจึงโผล่หน้าออกมาอีกครั้ง
“เป็นไปได้ยังไงเนี่ย” ส้มโอยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นเลย
สาวใช้ยกมือขึ้นขยี้ตาซ้ำไปซ้ำมาอีกครั้ง แต่สุดท้ายแล้วห้องที่ภวินท์เดินผ่านออกมาเมื่อกี้ก็คือห้องนอนของบัวรินอยู่ดี
“ไหนว่าเกลียดกันไง”
ส้มโอตั้งสติอยู่สักพักก็รีบไปโทร. ราย
