บทที่ 34
สูญเสีย
ฉันตื่นขึ้นมาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดบริเวณต้นคอ มือทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้แถมยังถูกปิดปาก ร่างกายขยับโยกไปตามแรงสั่นสะเทือนของรถ ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังถูกจับตัวไปที่ไหน ฉันไม่กล้าที่จะขยับหรือลุกขึ้นมาจึงทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ ภาวนาให้มีคนมาช่วยฉันโดยเร็ว
ฉันมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายจนรู้สึกเห็นแสงบางอย่างที่มันซุกซ่อนอยู่ในแหวน แหวนวงนี้มันต้องถูกจับสัญญาณโดยคุณโปรดและคุณปราณแน่ ๆ
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงรถตู้ก็ขับมาจอดที่ไหนสักแห่ง ฉันแกล้งหลับตานอนสงบนิ่งจนถูกอุ้มลงมา ฉันหรี่ตามองไปรอบ ๆ
นอกจากเป็นป่ารกทึบมีตึกสูง มันยังเป็นตึกที่ฉันเคยใช้กล้องส่องทางไกลมองมา
ฉันถูกพวกมันจับมาที่ชายแดน คนแรกที่ฉันคิดถึงก็คือพ่อของตัวเอง พ่อของฉันต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องวุ่นวายนี้แน่
"เอาวางไว้นี่แหละเดี๋ยวรอคุณท่านเดินทางมาถึงทุกอย่างก็เรียบร้อย"
เสียงที่ฉันได้ยินมันเป็นเสียงของพ่อ พ่อที่ฉ
