บทที่ 11 พี่น้องทะเลาะกัน
1287 คำ
บทที่ 11
พี่น้องทะเลาะกัน
ฉันทานมื้อกลางวันเสร็จคุณปราณก็เตรียมตัวไปเรียนต่อ ช่วงนี้เขาเรียนหนักมาก ฉันเองก็พอกันแต่ยังดีว่าฉันยังมีคาบว่างให้นั่งพักผ่อนได้คิดอะไรต่าง ๆ
ในขณะที่คุณปราณกำลังเดินไปเรียนเขาก็หยุดชะงักแล้วหันหลังมามองฉันที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อน ๆ
มุกดารีบสะกิดแขนฉันยิก ๆ ให้หันไปมอง ฉันมองซ้ายมองขวาสายตาของคุณปราณจ้องมองมาที่ฉัน ฉันจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาส่วนเพื่อน ๆ ของเขาเดินแยกไปรอใต้ต้นไม้ใหญ่
"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"ฉันจะไปเรียนแล้ว"
"ก็ไปสิ"
"ฉันจะไปเรียนแล้ว"
"เอ๊ะ! พูดย้ำอยู่ได้คุณจะไปเรียนก็ไปสิมาบอกฉันทำไม ฉันไม่มีเงินให้ค่าขนมคุณหรอกนะ!"
คุณปราณเอียงใบหน้าขึ้นจนคุณดินและเพื่อนของเขาหันหน้าหนีไปอีกทาง เขาต้องการอะไรจากฉัน จะให้ฉันจุ๊บที่แก้มเหรอ บ้าบอใครจะไปทำอย่างนั้นกัน ฉันเป็นผู้หญิงจะมาทำเรื่องบัดสีแบบนั้นไม่ได้
จุ๊บ!
"พอใจหรือยัง!"
"อืม ตั้งใจเรียน เลิกเรียนแล้วก็รออยู่กับไอ้ดินเดี๋ยวฉันจะมารับ"
"รู้แล้วค่ะ!"
คุณปราณกับเพื่อน ๆ และบอดี้การ์ดของเขาเดินกลับไปเรียนที่ตึกคณะ ส่วนฉันถูกเพื่อน ๆ เท้าเอวมองสายตาคาดคั้นอยากรู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันไม่กล้าที่จะบอกรีบเดินหนีแต่ก็ยังถูก
ไอริณกับมุกดาวิ่งตาม
"มันต้องมีเรื่องอะไรที่พวกเราไม่รู้ยัยตัวแสบไม่ยอมบอก คอยดูนะน้ำตาเช็ดหัวเข่ามาฉันจะหัวเราะให้!"
"ถูกของแกมุกดา คอยดูเถอะยัยตัวแสบ ฉันอุตส่าห์เป็นตัวตั้งตัวตีสงสัยเพดดีกรีต้องเข้าแล้วล่ะ!"
"พวกแกพูดอะไรมันไม่ได้เป็นเรื่องอะไรใหญ่โต ฉันเองก็ต้องเอาตัวรอดเหมือนกัน"
"ก็ขอให้แกเอาตัวรอดให้ได้นะ ฉันเป็นห่วงแกมากไม่อยากให้แกต้องมาเจ็บตัวน้ำตาเช็ดหัวเข่ากลับมาให้พวกฉันโอ๋"
"ไม่มีอะไรจริง ๆ มุกดา ไว้ถ้ามันมีอะไรมากกว่านี้ฉันจะรีบบอกพวกแกสองคนเลย"
ฉันเดินกลับขึ้นมาเรียนบนตึกก็เจอกับคู่ขาของคุณปราณ ครั้งนี้หล่อนไม่มายุ่งกับฉันแล้วต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างเรียน คงจะเข็ดหลาบ ไม่รู้ว่าหลังจากที่ถูกฉันแฉไปเมื่อช่วงเช้าคุณปราณจัดการอะไรบ้าง
ไม่รู้ทำไมวันนี้ฉันถึงได้อารมณ์ดี๊ดีตอบคำถามของอาจารย์ได้หมดทุกข้อ จนเพื่อน ๆ พากันปรบมือ ทุกคนคงรู้ว่าฉันเจอปัญหาอะไรกับชีวิต จากลูกคุณหนูต้องกลายมาเป็นนางฟ้าตกสวรรค์
แต่ฉันก็ยังร่าเริงไม่เอาปัญหามาปะปนกับเรื่องเรียน ถึงเวลาเลิกเรียนฉันก็เดินลงมาจากตึก คุณดินกำลังยืนรอฉันในมือมีแก้วน้ำและถุงขนม พอเห็นว่าฉันเดินลงมาก็รีบวิ่งมาหาพร้อมกับส่งน้ำหวานและขนมโดนัทให้กับฉัน
"ผมกลัวว่าคุณเพลงจะน้ำตาลตกครับ ก็เลยซื้อน้ำหวานกับโดนัทมาให้"
"ขอบคุณค่ะคุณดิน คราวหลังไม่ต้องซื้อนะคะมันเปลืองตังค์"
"เคยชินครับผมก็มีลูกสาวอายุ 4 ขวบ เวลาผมมีโอกาสได้ไปรับที่โรงเรียนก็ต้องซื้อน้ำกับขนมรอ ถ้าวันไหนไม่ได้กินก็จะกอดอกนั่งแก้มป่องหน้ามุ่ยไม่ยอมคุยกับผม"
"น่ารักจังเลยนะคะ แบบนี้คุณดินมาทำงานใครเป็นคนรับลูกสาวคะ"
"ภรรยาของผมเองครับ เธอเป็นแม่บ้านคอยดูแลบ้านเลี้ยงลูกส่วนผมได้โอกาสมาทำงานฐานเงินเดือนสูงแต่อาจจะต้องเสี่ยงอันตราย ถ้าได้ทำเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวผมก็ยอมครับ"
"เพลงจะใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังค่ะ จะไม่ทำให้คุณดินต้องมาเดือดร้อนด้วย ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับขนม"
ฉันเอาน้ำกับขนมแบ่งให้เพื่อน ๆ จนทั้งสองขอตัวกลับกันก่อน ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ ฉันเองก็ต้องเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน
คุณปราณกับบอดี้การ์ดขับรถมาจอดที่หน้าตึกคณะ คุณดินจึงรีบเดินไปเปิดประตูให้ฉัน พอฉันขึ้นมานั่งบนรถฉันจึงเปิดกล่องขนมโดนัทหยิบโดนัทที่เป็นรูปยิ้มขึ้นมา 1 ชิ้นส่งให้คุณปราณที่กำลังทำหน้าบึ้งเหมือนคนถ่ายไม่ออกมาหลายวัน
"อะไรของเธอ"
"โดนัทไงคะ โดนัทยิ้มยิ้มกินแล้วจะอารมณ์ดีค่ะ"
คุณปราณก้มลงมามองพร้อมใช้ปากกัดโดนัท เขาไม่ยอมให้มือตัวเองเปื้อนน้ำตาลไอซิ่งแม้แต่น้อย
"คุณดินซื้อมาให้เขาบอกว่าเคยชินเวลาไปรับลูกสาว คุณช่วยซื้อขนมกับของเล่นส่งไปให้ลูกคุณดินบ้างสิ"
"ได้ เธออยากได้อะไรก็เลือกมาเดี๋ยวฉันจ่ายให้"
"ขอบคุณนะ งั้นขอโทรศัพท์หน่อยฉันไม่มีโทรศัพท์คุณยึดของฉันไปอย่าลืมสิ"
คุณปราณถอนหายใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองให้ฉัน ฉันรีบกดเข้าแอปช็อปปิงออนไลน์แล้วสั่งของมากมายใส่ตะกร้า รวม ๆ แล้วก็เกือบหมื่น พอส่งให้คุณปราณเขาถึงกับขมวดคิ้วแต่ก็ยอมกดชำระเงินให้ฉันแต่โดยดี
กลับมาถึงบ้านแทนที่ฉันจะได้อยู่อย่างสงบฉันก็เจอคุณโปรดกำลังยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าบ้าน สองพี่น้องคู่นี้มีอะไรกันหรือเปล่า
"มีความสุขกันจริง ๆ"
นอกจากสีหน้าที่ดูไม่พอใจน้ำเสียงของคุณโปรดก็ดูไม่พอใจด้วย ฉันเดินดูดน้ำในแก้วที่คุณดินซื้อมาให้อีกมือก็ถือถุงขนม ส่วนกระเป๋าสัมภาระต่าง ๆ คุณปราณเป็นคนถือลงมา
"อะไรของพี่ เป็นอะไรมากไหม"
"มึงลงรูปนั่งแดกข้าวกันอย่างมีความสุข ส่วนกูนั่งแดกข้าวอยู่คนเดียว"
"ผมไปเรียนกันนะ!"
"วันนี้กูจะไปกินข้าวข้างนอกกูจะไปกับยัยนี่ ส่วนมึงกูให้แม่บ้านขยำข้าวกับปลากระป๋องไว้ให้แล้ว"
"ขอบคุณนะแต่ขอเป็นกระดูกไก่แทนได้ไหม ถุย! ผมไม่ใช่หมานะพี่เป็นบ้าอะไรมากไหม!"
"นั่นสิคุณโปรดเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ฉันกับคุณปราณไปเรียนเลยมีเวลานั่งทานข้าวพูดคุยกันมันก็เป็นเรื่องปกติ ถ้าคราวหลังอยากจะทานข้าวกับพวกฉันก็แต่งตัวไปเรียนด้วยกันเลยสิ"
ฉันเดินกระทืบเท้าเข้ามาในบ้านเพื่อขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้ลงมาทำงานบ้านเท่าที่ฉันทำได้ ไม่รู้หรอกว่าสองพี่น้องนั่นโต้เถียงอะไรกัน สักพักคุณปราณก็เดินหนีขึ้นมาแถมยังทำสีหน้าไม่สบอารมณ์
ส่วนคุณโปรดเดินไปหลังบ้านเพื่อไปสนามยิงปืน ฉันได้ยินเสียงซ้อมการยิงปืนดังมาถึงในบ้าน ยิงรัว ๆ เชียวแหละ
"เป็นเรื่องปกติครับคุณเพลง"
"แต่เพลงไม่ชินค่ะคุณดิน เป็นพี่น้องกันแต่มาทะเลาะกันเพียงเพราะเรื่องกินข้าว มันดูไม่มีเหตุผลเลยนะคะ"
- ผู้เขียน
