ผ่านไปไม่ถึงสามนาทีเขาก็เดินกลับมา กลับมาพร้อมสีหน้านิ่งเรียบอย่างที่เคยเป็น รอยยิ้มของเขาที่เธอมักจะได้เห็นในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้มันเลือนหายไปอีกแล้ว ไม่บอกก็รู้ว่าเขามีเรื่องในใจให้คิด
“อยากกินอะไร” เขาหันถามเธอ
“คิดไม่ออกเหมือนกัน บะหมี่หลังนิเทศก็ได้นะ แต่ถ้าพี่ไม่ชอบก็ไปตามสั่งร้านข้าง ๆ” เธอบอกและไม่ได้หันไปมองเขาอีกเช่นกัน
น้อยใจอยู่นะ แต่บอกไม่ได้ เธอไม่มีสิทธิ์
เขาไม่พูดอะไรต่อแต่รับรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ปกติป๊อปไม่ใช่คนที่จะมาทำหน้าตึงใส่กันอย่างนี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอไม่พอใจกับเรื่องก่อนหน้านี้
“พรุ่งนี้ไปไหน”
“คงไม่ไปไหนค่ะ วันหยุดอยากตื่นสาย”
“เห็นสายทุกวัน”
“สายแบบเกือบบ่าย พี่คงไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนั้น” เธอหันไปมองเขา แล้วความรู้สึกนั้นที่เธอว่าความหมายมันก็มีหลายแบบ
“พรุ่งนี้จะตื่นสายดูบ้าง”
เธอเงียบเมื่อเขาพูดอย่างนั้น บอกตามตรงวันนี้เธอรู้สึกเหมือนต
