คีตะไปแล้ว
ทั้งห้องเหลือเพียงความว่างเปล่าหลังจากที่เธอเดินออกมา ก็ไม่ได้คาดหวังให้เขายังรออยู่ตรงนี้แต่มันก็โคตรใจหายที่เดินออกมาแล้วรู้ว่าจะไม่ได้เห็นเขามายืนทำหน้านิ่งอยู่ในห้องนี้อีก
น้ำตามันไหลอีกแล้ว
เธอไม่รู้ว่าต้องใช้วิธีไหนถึงจะทำให้ไอ้น้ำตาบ้านี่มันหยุดไหลได้สักที ในหัวเธอมันมีแต่ชื่อเขา ความทรงจำเกี่ยวกับเขาและเรื่องที่เขาเพิ่งทำกับเธอก่อนหน้านี้
จากที่ตั้งใจว่าวันนี้จะไปที่ไหน กลายเป็นว่าตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะเอาตัวเองไปอยู่ตรงไหน ออกไปจากห้องทั้งอย่างนี้คงมีแต่คนมอง แล้วก็ไม่มีแรงแม้แต่จะเดินออกจากห้อง สุดท้ายก็เลือกแต่งตัวแล้วกลับมานอนร้องไห้อยู่ที่เดิม
นอนดูข้อความที่คุยกับเขาที่เธอไม่กล้าลบมันไปเพราะใจแข็งไม่พอ ถ้าลบไปแล้วก็คงไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว เงินจำนวนนั้นที่เขาคืนมาเธอก็ไม่คิดจะโอนกลับไปให้แล้ว อยากให้มันจบแค่นี้ ถือว่ามันเป็นค่ารักษาแผลใจเธอแล้วกัน
บาดแผลที
