“ธาร คุณเป็นยังไงบ้าง”
กวนเสี่ยวหมิงซึ่งมีคีย์การ์ดของห้องนี้และทำให้เขาสามารถเข้าออกได้โดยอิสระเอ่ยขึ้นพร้อมกับทรุดลงนั่งข้างๆ เธอหลังจากที่ดีแลนกลับไปแล้ว
“เจ็บจัง...เสี่ยวหมิง”
ธาราขยุ้มมือกับอกของตนเองจนเล็บจิกลงไปในเนื้อ ทว่าความเจ็บของเธอก็ยังไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่อยู่ข้างในนั้น...อยู่ในหัวใจของเธอ
“ธาร...”
“เจ็บมากจริงๆ ฮึก...ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการรักใครสักคนจะเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้”
กวนเสี่ยวหมิงไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เขารู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไปมากแค่ไหน สุดท้ายคนคนเดียวที่จะทำให้ธาราดีขึ้นย่อมไม่ใช่เขา
นี่เป็นภาระที่รับฝากที่หนักเกินไปแล้ว
กวนเสี่ยวหมิงแทบอยากจะบอกความจริงทั้งหมดกับหญิงสาว ทว่าเขาทำอย่างนั้นไม่ได้ นักแสดงหนุ่มได้แต่ดึงร่างเล็กของคนที่ร้องไห้อย่างหัวใจสลายมากอดเอาไว้แน่น ก็ได้แต่หวังว่าอ้อมกอดของเขาจะทำให้เธอดีขึ้นบ้าง...
------------------------
“
