“ฉันไม่คิดว่าแกจะยอมมาเจอฉันอีก นับตั้งแต่แม่แกตายไป”
เสียงแหบพร่าของชายชราซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงดังขึ้น ดวงตาฝ้าฟาง
ทว่ายังคงแฝงไว้ด้วยประกายของอำนาจและความเด็ดขาดนั้นปรายมองลูกชาย
คนที่สามซึ่งขัดแย้งกับเขามาแสนนานจนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมมาพบหน้าในวันนี้ ความดีใจเกิดขึ้นแว่บหนึ่งแล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว
“ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอหน้าคนอย่างคุณอีกเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเมียคุณและความโลภของพวกตระกูลหยางของคุณลากผมมายุ่งด้วยอีก” นักแสดงหนุ่มตอบโต้กลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แกก็เป็นคนตระกูลหยางนะ หยางเฉินซี อย่าลืมล่ะว่าเลือดคนตระกูล
หยางของฉันอยู่ในตัวแกเหมือนกัน”
“คิดอย่างนั้นเหรอ”
อเล็กซ์ถามเสียงเหยียดหยัน ทั้งๆ ที่คนตรงหน้าไม่เคยทำสิ่งดีๆ แบบผู้ให้กำเนิดเลยสักครั้ง แต่กลับทวงสิทธิ์ของตนอยู่เสมอ
“ไอ้ท่าทางถือดีของแกนี่แหละ ยังไงก็มาจากฉัน”
หยางอี้ไป๋เอ่ยพร้อมกับแค่นเสียงหยันออกมา
