คีตะยืนอยู่หน้ากระจก ผ้าขนหนูพาดบนบ่ากว้าง เส้นผมที่เปียกชื้นถูกเขาขยี้เบาๆ ด้วยท่าทางนิ่งเรียบ เสียงเป่าผมของไดร์ดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะปิดมันลง
“พี่... มานอนเถอะครับ”
น้ำเสียงทุ้มเรียบเย็น ไม่เหลือความอ่อนโยนเหมือนก่อนหน้า
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก”
อลินาชะงัก เสียงนั้นเหมือนคมมีดที่เฉือนบางๆ ลงกลางอก เธอยืนอยู่ปลายเตียง มือยังจับผ้าจนสั่น
คีตะเอนตัวลงบนเตียง หันหลังให้เธอโดยไม่แม้แต่จะมองกลับมา
แผ่นหลังของเขา ที่เคยเป็นที่พิงอุ่นของเธอ ตอนนี้กลับดูห่างไกลจนเอื้อมไม่ถึง
แสงไฟในห้องสลัว เหลือเพียงแสงจากโคมข้างเตียง ที่ส่องเงาเขาเป็นรูปคนเดียวดาย
'บางครั้ง... ความเงียบก็เจ็บยิ่งกว่าคำพูดใดๆ'
อลินาเดินมาหยุดข้างเตียง ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว เสื้อแขนยาว กางเกงขายาวเรียบๆ ผมที่ยังชื้นเล็กน้อยปล่อยระลงบนบ่า เธอค่อยๆ นั่งลงบนที่นอน ก่อนจะเอนตัวลงข้างเขาอย่างระวัง
ทันทีที่ศีรษะสัมผัสหมอน
