คีตะจับมือแม่และน้องสาว เดินขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสน์อนันต์วานิช บ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบเหมือนถูกกักเก็บด้วยอดีต
“คุณผู้หญิงคะ… คุณท่านนอนอยู่ในห้องค่ะ”
เสียงแม่บ้าน พุดซ้อน รายงานเบาๆ
มาริกาเงยหน้าขึ้นไปบนชั้นสอง ความทรงจำเก่าๆ วนกลับมาในหัว วันที่เธอถูกไล่ออกจากบ้าน แต่กลับไร้วี่แววของสามีที่จะห้ามไม่ให้เธอออกไป เธอไม่รู้เลยว่าวันนั้นที่ถูกสุภาวดีขับออกจากบ้าน สามีของเธอถูกผลักตกบันได พูดไม่ได้ และต้องใช้รถเข็นไปไหนมาไหนตั้งแต่วันนั้น การเจ็บปวดจากความทรงจำยังคงอยู่ในใจ แต่เธอก็แทบไม่เหลือเยื่อใยให้สามีแล้ว
คีตะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ
“คุณแม่… ขึ้นไปหาคุณพ่อเถอะครับ ผมจะพาสานฝันไปดูห้องใหม่ของเธอ”
คฤหาสน์อนันต์วานิชใหญ่โต แต่กลับเงียบสงบ ราวกับมีเพียงความหม่นหมองอยู่ภายใน
สานฝันยิ้มหวานให้แม่บ้านทั้งสอง พุดซ้อน และ พิมทั้งสองเรียกชื่อเธอแทบจะ พร้อมกันด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นด
