คีตะนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวเดิม
เขาเอนหลังพิงพนัก มือถือแฟ้มเอกสารไว้ในตัก แต่สายตากลับไม่ได้อ่านจริงจังนัก
ชายหนุ่มเพียงนั่งเงียบ รอให้คนที่หลับสนิทข้างๆ ตื่นขึ้นมาเอง
เวลาค่อยๆ ล่วงไปเกือบครึ่งชั่วโมง
แสงบ่ายลอดผ่านกระจกกระ ทบปลายผมของอลินาเป็นประกาย
หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างงุนงง
เมื่อเห็นว่าอยู่ในห้องทำงานของประธาน เธอก็รีบผุดลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที
“อะ... อ้าว! นายประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ?”
เสียงเธอสั่นนิดๆ เหมือนคนเพิ่งรู้ตัวว่าหลับในที่ที่ไม่ควร
คีตะไม่หันมามอง
เขาเปิดแฟ้มในมือเหมือนยังอ่านอยู่ พลางตอบเสียงเรียบแต่ทุ้มต่ำ
“อืม...”
คำตอบสั้นๆ นั้นทำให้อลินาใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้เหตุผล
คีตะปิดแฟ้มเอกสารในมือ ก่อนหันมามองเธอ
“กลับกันเถอะครับ ผมมีธุระต้องคุยกับคุณพ่อนิดหน่อย”
อลินาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
“กะ... กลับบ้านนายเหรอ?”
เขาพยักหน้าเรียบๆ
“ครับ”
เธอ
