โรงพยาบาลกลางหน้าห้องผู้ป่วยวิกฤต
ดอกแก้ว ยืนเงียบอยู่มุมห้อง เครื่องช่วยหายใจของคุณชายณัฐดังแผ่ว ข้างๆ คือคุณหญิงสุภาวดี ที่กำลังร้องไห้เงียบๆ อย่างคนเสียศูนย์
แต่ในดวงตาของดอกแก้ว ฉายแววความรู้สึกที่ มากว่าความเสียใจ
ดอกแก้วพึมพำในใจ
“เวรกรรม... มันอาจจะกำลังย้อนกลับมาแล้วก็ได้…”
12 ปีก่อน
คฤหาสน์อนันต์วานิชบันไดใหญ่ช่วงสาย เสียงร้องไห้ของหญิงสาวผู้หนึ่ง ดังสะท้อนในคฤหาสน์
มาริกาเดินลงบันไดพร้อมสัมภาระไม่กี่ชิ้น เด็กชายตัวเล็กในอ้อมแขนเธอ คือคีตะวัยเพียง 10 ขวบ
มาริกาน้ำเสียงอ่อนแรง
“หนูไม่ได้ทำ… หนูไม่ได้มีใคร… ได้โปรดเชื่อหนูเถอะค่ะ!”
คุณหญิงสุภาวดีตะโกนกราดเกรี้ยว
“อย่ามาแก้ตัว! ออกจากบ้านนี้ไปให้พ้น! ก่อนที่จะมีใครมารู้เรื่องน่าอับอายของพวกแก่"
เจ้าสัวภิวัฒน์เสียงดัง
“หยุดนะสุภาวดี! มาริกา… กลับมา! ฉันไม่เชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก ไปเรียกตัวไอ้น้องชายของเธอมาเคียร์ให้ก
