“ไม่เข้าไปเหรอครับ” อี่เจ๋อที่เห็นต้องดาวเดินกลับมา
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรอเขาอยู่ตรงนั้นดีกว่าค่ะ” ต้องดาวชี้ไปตรงโซฟาตัวยาวริมโถงกว้างที่อยู่ใกล้ผนังกระจก อี่เจ๋อพยักหน้าเข้าใจ และก่อนที่เขาจะลงไปพักเที่ยง เขายกน้ำมาเสิร์ฟให้เธอก่อนขอตัว ต้องดาวพยักหน้ากล่าวขอบคุณ และหยิบนิตยาสารมาอ่านฆ่าเวลา
ไบรอัลเลิกคิ้วเล็กน้อย เมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานในเวลาเกือบบ่าย และเห็นภรรยานั่งอยู่
“ชิงชิง”
“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”
“ผมแย่จริงๆ ทำงานจนลืมเวลา คุณคงหิวแย่แล้ว”
“ใช่ค่ะ ไปหาอะไรกินกัน ตอนนี้ฉันเห็นช้างตัวเท่าหนูแล้ว” ไบรอัลยิ้มพร้อมโอบกอดร่างบางนั้นไว้อย่างรักใคร่
“ต่อไปไม่ต้องรอผมแล้วนะ ถึงเวลากินคุณต้องกินเลยรู้มั้ย เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“แล้วคุณละคะ ทำงานจนลืมเวลาทานแบบนี้บ่อยเหรอคะ”
“ก็ไม่หรอก แต่งานมันค้างไว้เยอะนะ” ต้องดาวพยักหน้าเข้าใจ ก็เขาไม่มาทำงานตั้งสองอาทิตย์นี่น่า มื้อเที
