“หลีกไปเลยนะ” ปาหนันกัดฟันพูด มองสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของอีกฝ่ายอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ ไม่คิดเลยว่าจะเจอชัยวุฒิที่นี่ แล้วงานที่มันบอกทุกคนว่าหาได้แล้วก็เงินดีคืองานที่นี่น่ะเหรอ เธอคิดว่าเหมาะสมกันดีกับคนอย่างชัยวุฒิ ที่จะทำงานในที่แบบนี้ คงไม่มีคนดีที่ไหนรับชัยวุฒิเข้าทำงาน ไม่อย่างนั้นคงซวยหน้าดู
“เฮ้ย! พวกเรา ได้ยินหรือเปล่าวะ น้องหนันบอกว่า หลีกไปน่ะ” ชัยวุฒิทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอขณะพูดด้วยสีหน้ากวนโมโหสุดฤทธิ์
ปาหนันพยายามนับหนึ่งถึงสิบเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เธอรู้ดีว่าความโกรธหรืออารมณ์โมโหของตัวเองไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา ที่นี่ก็ไม่ใช่ถิ่นของเธอที่จะมาแข็งข้อกับใครๆ ได้ ถ้าเขาจะทำอะไรเธอขึ้นมา เธอเองนั่นแหละที่จะไม่รอด ผู้หญิงต้องหัดใช้มารยาหญิงอ่อนหวานออดอ้อนเข้าไว้ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็ไปไหนไม่รอด
“พี่ชัยอย่าขู่มากสิ หนันกลัวนะคะ”
น้ำคำอ่อนหวานและรอยยิ้มจากใบหน้างดงามท
