ครืก ครืก…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากในกระเป๋าสะพาย ลิลินหยุดฝีเท้าแล้วก้มหน้าค้นหา ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาพร้อมเห็นชื่อบนหน้าจอว่าเป็นบี๋ เธอรีบก็กดรับทันที
“ว่าไงแก”
เสียงของเธอฟังดูอ่อนล้าแต่ยังพยายามให้สดใส
“ลิลิน แกเลิกงานยัง”
ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“อืม กำลังจะเลิกพอดีเลยแก”
“งั้นให้ฉันไปรับเลยไหม”
บี๋ยังย้ำด้วยความกังวลเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไรหรอกแกฉันกลับเองได้ ว่าแต่ยัยเมยเป็นยังไงบ้างล่ะ”
ลิลินนึกถึงเพื่อนที่เมาจนหมดสภาพ
“เป็นยังไงล่ะก็อ้วกแตกน่ะสิ แกรู้มั้ยยัยเมยน่ะอ้วกใส่มือฉันด้วย ดูสิพรุ่งนี้ตื่นมาจะจำอะไรได้หรือเปล่า”
น้ำเสียงบี๋โวยวายแต่แอบขำในที
“หึหึ! อีกแล้วเหรอแกยัยเมยน่ะนะ ดื่มทีไรเละทุกทีนั่นแหละ”
ลิลินหัวเราะเบาๆ ขณะก้าวออกจากหลังร้านมุ่งไปทางประตูทางออก
“ใช่ ไม่รู้จะดื้ออะไรนักหนา เออว่าแต่แกแน่ใจนะว่ากลับเองได้อ่ะ ให้ฉันออกไปรับเถอะฉันยังไม่ง่วงเลย”
“
