“หึ!! สุดท้ายก็เป็นเธอกับพ่อของเธอจริงๆสินะ”
วายุพูดพร้อมด้วยเสียงขำในลำคอเย็นชา ดวงตาเรียบเฉยเต็มไปด้วยเกลียดชัง อันที่จริงเขารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว เพียงแต่รอให้เธอสารภาพจากปากตัวเองเท่านั้น อยากเห็นว่าจนมุมขนาดนี้แล้วเธอจะยอมรับความจริงหรือไม่
“หนู…หนูขอโทษค่ะคุณวายุ หนูขอโทษจริงๆหนูไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ได้โปรดให้อภัยหนูด้วยนะคะ หนูขอโทษจริงๆค่ะ”
อ๊ะอายเอ่ยเสียงสั่นน้ำตาไหลอาบแก้ม มือเล็กยกขึ้นไหว้วิงวอน ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความกลัวและสำนึกผิด
ทุกคำพูดของเธอเหมือนตอกย้ำความแค้นในใจวายุ
“เธอไม่คิดจะอ้อนวอนขอความเห็นใจเพื่อพ่อของเธอบ้างเลยหรือไง น่าแปลกดีนะ เธอกับพ่อของเธอวางแผนเรื่องเลวๆ แบบนี้ด้วยกันแต่พอถึงเวลาจนมุม เธอกลับโยนความผิดทั้งหมดให้พ่อของเธอเพียงคนเดียว หึ!! ฉันควรสงสารเธอหรือสงสารพ่อของเธอดีอ๊ะอาย”
วายุกัดฟันแน่นสายตาแฝงความเย็นชา แต่ในใจกลับปะปนไปด้วยความหดหู่ เขานึก
