บาร์นีโอบาร์
“เด็กคนนั้นครับเฮีย”
เสียงของบาสเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนชี้นิ้วไปทางร่างเล็กที่กำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่กลางบรรยากาศครึกครื้นของบาร์ โดยไม่ให้ลิลินเห็น เพราะเขาได้รับปากเธอไปแล้วว่าจะไม่บอกวายุ แต่กลับเลือกที่จะผิดคำพูดกับเธอ และเลือกที่จะซื่อสัตย์กับผู้เป็นนาย
วายุนั่งเอนกายอยู่ที่มุมโซฟา ควันบุหรี่ลอยคลุ้งปกปิดสีหน้าได้บางส่วน แต่ดวงตาคมที่ฉายแววกร้าวก็ไม่ละไปจากร่างบางตรงหน้าแม้แต่วินาทีเดียว
“อายุถึงยี่สิบหรือยังก็ไม่รู้ เสียงติดคุกติดตะรางชิบหาย”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยลอดไรฟัน แต่สายตายังคงจับต้องอยู่กับเธออย่างไม่วาง
ลิลินในชุดพนักงานเสื้อโปโลสีดำพร้อมกับกระโปรงไม่ถึงกับยาวมาก ดูเรียบง่ายท่าทางคล่องแคล่ว ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางจัดจ้าน ยิ่งทำให้เธอดูต่างจากผู้หญิงที่มักวนเวียนรอบตัวเขาอย่างสิ้นเชิง
“ครับเฮีย ผมว่าเธอน่าจะเกินยี่สิบแล้วนะครับ เธอดูโตเป็นสาวพอสมควรแล้ว”
