เย็นวันถัดมา
บาร์หรูของวายุก็เต็มไปด้วยผู้คน นักท่องราตรีมากมายต่างทยอยเข้ามา เติมเต็มเสียงหัวเราะคละเคล้ากับจังหวะเพลงเร้าใจภายในบาร์
ในมุมสลัววายุนั่งทอดกายพิงพนักโซฟาหนังดำ ดวงตาคมกริบจับจ้องเพียงร่างบอบบางของลิลิน ที่กำลังเดินกระเผลกไปมาในชุดยูนิฟอร์มพนักงานสาวเสิร์ฟ สายตาเขาจ้องมองเธอนิ่ง ขณะที่มือยังคงหมุนแก้ววิสกี้อย่างเชื่องช้า ก่อนยกขึ้นจิบทีละน้อยอย่างสบายอารมย์
“แกเฮียจ้องแกไม่หยุดเลยนะ”
เสียงกระซิบของเมยดังขึ้น เมื่อเดินมารับแก้วเหล้าที่เคาน์เตอร์พร้อมสบตาเพื่อนสาวพอดี
“ไหนแกบอกว่าไม่มีอะไรไง ฉันว่ามันไม่ใช่แล้วเฮียดูสนใจแกชัดๆ”
ลิลินหัวใจกระตุกวูบแต่ก็รีบตีหน้านิ่ง ปัดคำพูดของเพื่อน
“เออ ช่างเถอะอย่าไปสนใจเลย เขาอาจจะแค่มานั่งดื่มเฉยๆแล้วมองพนักงานนั่นแหละ”
พูดจบเธอก็คว้าแก้วค็อกเทลจากมือบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเสิร์ฟลูกค้าที่โต๊ะด้านข้าง ทว่าเธอกับรู้สึกได้ว่
