“แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมตาแดงจังหน้าตาก็ดูไม่ดีเลยอ่ะ”
เมยเอื้อมมือมาจับคางเพื่อนรัก พลิกซ้ายทีขวาที ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นด้วยความเป็นห่วง
“ฉันแค่เพลียๆน่ะแก น่าจะไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืนนั่นแหละ”
ลิลินตอบเสียงแผ่วพยายามเบี่ยงสายตา แต่สุดท้ายก็เผลอมองไปยังโต๊ะของวายุ ที่ยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับอ๊ะอายไม่หยุดพัก ราวกับเธอเป็นแค่อากาศธาตุที่ไม่มีตัวตน
“งั้นหรอแกถ้างั้นวันนี้แกไปนอนที่ห้องฉันก็ได้นะ จะได้นอนเร็วกว่าที่ต้องกลับบ้านเอง”
เมยยื่นข้อเสนอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
“อืม ขอบใจนะ”
ลิลินพยักหน้าเบาๆยิ้มจางๆที่แสนจะฝืนก่อนจะเบือนหน้าหนี ทำทีไม่สนใจว่าใครบางคนกำลังแอบส่งสายตามาที่เธอเป็นพักๆ
ขณะเดียวกันวายุค่อยๆมอมเหล้าอ๊ะอายจนเธอเมาไม่เป็นท่า ร่างบางเอนตัวพิงเบาะหลับตาสนิทแทบจะหมดสติ วายุเหลือบตามองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะโบกมือเรียกคารุให้ตามพนักงานผู
