เย็นวันนั้น
“บาสนายเห็นลิลินไหม”
เสียงเข้มกดต่ำของวายุเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในบาร์ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ คิ้วเข้มขมวดแน่น
บาสที่กำลังยืนจัดการงานอยู่ชะงัก ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ผมเองก็ไม่เห็นเหมือนกันครับเฮีย แล้ววันนี้ผมก็ไม่เห็นเมยเลยด้วยครับ”
คำตอบนั้นทำให้วายุหันขวับมามอง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องลูกน้องคนสนิทเขม็ง
“แล้วแกมองหาเมยทำไมวะ”
น้ำเสียงหงุดหงิดแฝงความไม่พอใจชัดเจน
บาสชะงักไปครู่ใหญ่ ก้มหน้าลงต่ำจนแทบไม่กล้าหายใจ
“เอ่อ…ผมแค่สงสัยครับเฮีย ผมไม่เห็นเธอก็เลยสงสัยแค่นั้นเองครับ”
บรรยากาศหนักอึ้งขึ้นทันตา ถึงวายุจะจับได้ถึงความผิดปกติ แต่ในเวลานี้เขาไม่มีอารมณ์จะมานั่งเค้นเอาความจริงจากบาส เพราะความว่างเปล่าของบาร์ในคืนนี้ กลับทำให้หัวใจเขากระวนกระวายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
"ทำไม…ถึงไม่มีเธอ"
สายตาคมยังคงกวาดไปทั่วมุมบาร์ แต่ไม่ว่าจะกวาดไปกี่รอบ ร่าง
