แต่กว่าพวกเราจะถึงร้านชาบู มันดันปิดเสียแล้ว เพราะขับรถไปก็เกือบตีห้า ร้านมันปิดตีห้าก็เลยได้กินโจ๊กแทน แล้วก็แวะตักบาตรเช้าเสียเลย
หลังจากนั้นพวกเราแยกย้ายกันไปอาบน้ำเตรียมไปเรียน เพราะมหาวิทยาลัยเปิดแล้ว และฉันก็ยังไม่เห็นหัวไอ้ปั้นจนกระทั่งมีข้อความส่งมาพร้อมกับภาพที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งอก
ฉันเก็บความเจ็บนั้นเอาไว้แล้วก็หลับตาสูดหายใจเข้าลึก ๆ มองไอ้ปัณณ์อย่างคาดคั้น ตอนนั่งอยู่บนรถกำลังมุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัย
“มึงรู้ใช่ไหมไอ้ปั้นไปไหน”
“ไม่รู้...กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น กูอยู่บ้านเมื่อคืน”
“พวกมึงเห็นกูเป็นอะไร” แล้วฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เพราะเคยตกลงกันแล้ว หากเรื่องนี้เกิดขึ้นอีกฉันจะไม่คบกับไอ้ปั้น แล้วเหมือนมันจะโกหกฉันตั้งแต่ร้านเฮียอ๋าคราวนั้น
“ไอ้ริน...ไอ้เหี้ย...มึงร้องเลยเหรอวะ” ปุณณ์เริ่มทำอะไรไม่ถูก มองไอ้ปัณณ์ที่กำลังขับรถอยากจะถามว่าเอายังไงดี
“ที่มันลืมว
