“มึงแต่กูว่า...”
“เชื่อหัวไอ้ปัณณ์” มันพยักหน้าจริงจังก่อนที่ไอ้ปั้นจะมาแยกพวกเราออกจากกันอย่างหวงก้าง
“ไอ้ริน...วันนี้ไปกินข้าวบ้านกู”
เหอะ...กูคงไปหรอก ได้ข่าวว่าวันนี้บ้านมันนัดน้องอะไรนะ...ที่มันโพสต์ลงไว้ในสตอรี...น้องปลาดาวอะไรนั่นไม่ใช่เหรอ เห็นน้องติดแท็กหามันด้วย
“มึงก็ไปกินกับครอบครัวมึงดิ...กูจะไปบ้านไอ้แฝด แม่มึงบอกว่าห้ามเบี้ยวนัดไม่ใช่เหรอ...ปั้นกับปลาดาว...เข้ากันดีนะกูจิ้น”
ฉันกัดฟันบอกมัน แม้ว่าคำนั้นจะมาจากความรู้สึกที่ตรงข้ามกัน
“มึงอย่าเข้าใจผิด...นั่นไม่ใช่...”
“เรื่องของมึง...กูไปแต่งตัวก่อน” ฉันว่าแล้วก็ปิดประตูใส่หน้ามัน ซึ่งมันก็เข้าห้องฉันไม่ได้ เพราะเราตกลงกันแล้วว่า จนกว่าจะมีคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้ห้ามมันล้ำเส้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่คุยกับมันอีก
และได้ผลมันยังเคารพการตัดสินใจของฉันอยู่ ดังนั้นห้องนอนคือพื้นที่ปลอดภัย
ฉันแต่งหน้าแต่งตัวฉีดน้ำหอมฟุ้ง
