“ปั้นนน...” ไอ้รินเรียกผมเสียงสั้นเล็ก ๆ เหมือนมันจะมองผมแบบไม่เชื่อสายตา
“อะไรของมึงไอ้ปั้น” ปัณณ์ถาม
“จะอะไรของกูอีกล่ะ...ก็ไอ้รินเนี่ยของกู พวกมึงเลิกเอามันใส่พานให้ใครได้แล้ว”
ไอ้ปัณณ์ทำหน้าหมาสงสัย จนอยากจะถีบ ทีอย่างนี้โง่ขึ้นมาเลย
“อะไรของมึง มันเป็นของมึงได้ยังไง”
ผมเห็นหน้าไอ้รินซีดเผือด แต่ว่าผมไม่สนใจแล้วยื่นมือมาจับมันให้ลุกขึ้น
“เป็นของกูได้ยังไงเหรอ...ต้องให้กูอธิบายไหม” ผมหันไปถามคนข้าง ๆ แต่มันส่ายหน้าไปมา ส่วนผมยิ้มร้ายไม่สนใจมันหรอก
“ก็กูได้กับมันแล้ว ทีนี้เป็นของกูได้ยัง”
“ไอ้ปั้น....” คนที่ผมจับข้อมืออยู่ตะโกนเสียงสั่น มองหน้าเพื่อนที่ตกอกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ใครจะสน เมียกำลังจะโดนผู้ชายงาบไป ผมไม่สนใจแล้วต่อให้มันโกรธผมก็จะง้อมัน
"มึงได้กับมัน...ทำไม...นั่นไอ้รินเพื่อนมึงนะ" ไอ้ปัณณ์ที่ตกใจจนลุกขึ้นโวยวายผม แต่ผมไม่ได้กลัวมันหรอก
“กูชอบมัน...จบนะกูจ
