EPISODE 08 ข้อเสนอที่ไรทางเลือก
1213 คำ
EPISODE 08
ข้อเสนอที่ไรทางเลือก
หญิงสาวดูตกใจไม่น้อยที่ได้ยินประโยคตอบกลับของอีกฝ่ายมันเหมือนว่าเขากำลังเอาชีวิตของพ่อเธอมาบีบบังคับให้เธอไรหนทางในการปฏิเสธ
“ถ้าเธอฉลาดพอคงรู้ว่าควรตัดสินใจแบบไหน”
“คุณหมอเป็นหมอไม่ใช่เหรอคะ สามารถเอาชีวิตคนไข้มาต่อรองแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”
“ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ฉันต้องการ ขนาดเธอเองยังยอมอ้าขาให้ฉันเพียงเพราะแค่เธอชอบฉันมากไม่ใช่รึไง” คำตอบที่ไร้ซึ่งจิตสำนึก และจรรยาบรรณของอีกฝ่ายทำให้พริบพราวได้แต่นิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับมา
วาเลนเดินกลับมาจับเส้นผมอ่อนนุ่มมาสูดดมพลางไล่ไปตามกรอบหน้าหวานจนคนตัวเล็กสั่นสะท้าน แววตาสั่นระริกคิดไม่ตกกับข้อเสนอที่ไร้ซึ่งทางเลือกของเขา
“เธอบอกว่าอยากได้ฉันไง ได้นอนกับฉัน แถมยังได้เงินจากฉันมันไม่ดีตรงไหน” ชายหนุ่มแค่นยิ้มเยาะในสายตาของเขาเต็มไปด้วยสายตาเหยียดหยาม
“คุณหมอเข้าใจไม่ผิดหรอกค่ะ พราวไม่เคยนึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองในครั้งนั้นถึงแม้มันจะเป็นครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำเพราะคุณหมอไม่คิดจะถนอมพราวเลยก็ตาม แต่พราวก็ดีใจที่ได้มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กับคนที่มีบุญคุณล้นฟ้ากับพราว และก็คนที่พราวชอบ แต่ทั้งหมดก็เกิดจากความเต็มใจไม่ได้หวังเงินตั้งแต่แรก และที่เคยบอกว่าอยากได้คือความรู้สึกดีๆ จากคุณหมอ”
“ที่พูดแบบนี้เพราะเจอเป้าหมายอื่นแล้วรึไง ฉันจะบอกให้นะถ้าเธอจะหาคนเกาะสักคนฉันเหมาะที่จะให้เธอเกาะมากกว่าหมอวายุไม่รู้กี่สิบเท่า”
“มันไม่เกี่ยวกับหมอวายุเลย ทำไมต้องเอาหมอวายุมาเกี่ยวด้วยคะ”
“ทำไมฉันพูดถึงไม่ได้เลยเหรอ” น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งของวาเลน ทำให้พริบพราวไม่อยากโต้เถียงกับเขาอีกต่อไป
“ถ้าพราวไม่ตกลงจะเป็นยังไงคะ”
“งั้นเธอก็เตรียมหาโรงพยาบาลใหม่ให้พ่อเธอได้เลย คิวการผ่าตัดก็คงจะเลื่อนออกไปอีกเพราะเธอคงไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อหัวใจเปลี่ยนให้พ่อเธอ ซึ่งถ้าไม่ได้ผ่าตัดเร็วๆ นี้พ่อเธอก็คงใกล้ตายเต็มที”
“ทำไม…คุณหมอใจร้ายแบบนี้คะ” เธอเอ่ยถามดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ดวงตาแดงก่ำมีหยดน้ำตารืนออก
“ฉันให้โอกาสเธอเลือก ถ้าตอบรับข้อเสนอของฉันเธอก็จะได้ไม่ต้องไปทำงานงกๆ ข้างนอก ถึงเวลาแค่อ้าขารอฉันก็พอ ส่วนพ่อเธอทุกอย่างก็จะเป็นไปตามกำหนดการณ์เดิม”
“ความสัมพันธ์นี้มันมีวันจบลงไหมคะ”
“ฉันจะเป็นคนบอกเธอเองว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่”
“เราแค่มีความสัมพันธ์กันเรื่องอย่าว่าแค่นั้นใช่ไหมคะ”
“แน่นอน เธอสามารถสัมผัสฉันได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอครอบครองฉันได้”
“เข้าใจแล้วค่ะ” คนตัวเล็กพึมพำเสียงเบาด้วยความน้อยใจ ทั้งที่เขารู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา แต่เขาก็เลือกที่จะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ ทำให้เธออดน้อยใจไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขา แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะคิดทุกอย่างออกมาอย่างเปิดเผยขนาดนี้
“แล้วสรุปเธอตกลงรับข้อเสนอของฉันไหม”
“ค่ะ พราวยอมคุณหมอทุกอย่างยังไงพราวก็ไม่มีสิทธิเลือกอยู่แล้วนี่คะ แค่นี้ก็ถือว่าคุณหมอเมตตามากแล้ว” คนตัวเล็กตัดพ้อพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ ที่มีหยดน้ำตาเปื้อนใบหน้าหวานส่งให้เขา ช่สงเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างจากตอนยิ้มให้หมอวายุอย่างสิ้นเชิง
“อย่างน้อยครั้งนี้เธอก็ฉลาดเลือกนะ” ชายหนุ่มเอ่ยชมพร้อมกับเชยคางมนขึ้นมาสบตามองลึกไปในดวงตาคู่สวยผ่านม่านน้ำตาที่ปกคลุมเอาไว้
“ต่อไปนี้เธอมีหน้าที่อ้าขาให้ฉันได้คนเดียวเท่านั้นจำเอาไว้ให้ดี”
“ค่ะ” พริบพราวตอบรับคำด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเธอได้เข้าใกล้ชายที่รัก สามารถสัมผัสเขาได้ตามใจหวัง แต่ในความเป็นจริงเธอกลับเป็นเพียงของเล่นบนเตียงระบายควาใคร่ ที่ไม่มีสิทธิ์ครอบครองเขาได้เลย
เดิมทีคิดว่าจะใช้โอกาสครั้งนั่นตอบแทนเขาแล้วจบกันไป เพราะนั่นก็มากเกินพอสำหรับเธอแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าการยอมง่ายๆ ในครั้งนั้นจะทำให้เธอกลายเป็นทาสในเรือนเบี้ยของเขาโดยไม่รู้เลยว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่
“ฉันชอบคนว่านอนสอนง่ายหวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”
เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไปจังหวะที่ริมฝีปากหนาจูบลงมาบนหน้าผากมนยิ่งสร้างความรู้สึกปั่นปวนทรมานจิตใจเธอไปกันใหญ่ ทั้งที่อยากจะคิดในทางที่แง่ดีเข้าไว้ แต่ก็รับรู้อยู่เต็มอกว่าทุกการกระทำของเขามันไม่ได้มีค่าอะไร
“ไปจัดการลาออกจากงานที่ทำซะ แล้วก็เอาเบอร์โทรศัพท์เธอมา ถ้าวันไหนฉันอยากให้เธอมาหาจะโทรไปบอก” เขาบอกพร้อมกับเดินกลับไปนั่งรินเหล้าราคาแพงใส่แก้มดื่มแต่หัววัน
“ค่ะ” หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ดีเดิม ตอบรับคำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแววตาดูเหม่อลอย เพราะตอนนี้เธอยังไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกที่ตีกันอยู่ในหัวได้
“ฉันจะโอเงินเข้าบัญชีเธอเดือนละแสนน่าจะพอใช่ไหม ส่วนเรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายอื่นๆ ฉันจะให้เลขาจัดการให้ทีหลัง”
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบรับทุกอย่างที่เขาเสนอมาโดยไม่ได้คิดตามเสียด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าสุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามเขาอยู่ดี
ยอมหนึ่งครั้งเท่ากับยอมตลอดไปเพราะไม่มีทางเลือกอื่นให้ปฏิเสธได้เลย รวมถึงจุดเริ่มต้นก็มาจากเธอที่คืนนั้นไม่ได้ปฏิเสธเขาเองตั้งแต่แรก ถ้าเธอยืนกร้านอีกสักหน่อยจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอคงไม่กระอักกระอ่วนแบบนี้ เธอคงได้แอบมองเขาเงียบๆ โดยที่ยังเหลือศักดิ์ศรีติดตัวเอาไว้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันตาลปัตรเกินกว่าจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว
“ทำตัวไร้เดียงสา แต่ปรับตัวเข้ากับสถานการณ์เก่งดีนะ” ชายหนุ่มเอ่ยชมกับท่าทางว่านอนสอนง่ายของหญิงสาวที่เขาพูดอะไรก็เออออตามไปหมดไม่มีปากมีเสียงเหมือนก่อนหน้า
“ก็สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วนี่คะ ถ้าอยากเอาตัวรอดให้ได้ก็ต้องตามสถานการณ์ให้ทันไม่ใช่เหรอคะ กฎของการมีชีวิตรอดมันก็มีแค่นี้เอง” คนตัวเล็กบอกโดยไม่กล้าเงยหน้าไปสบตากับอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำ
------------------
เอ้าคุณหมอ ทำตัวนะคะ😂
- ผู้เขียน
