“งั้นก็ได้ แต่เดินไหวมั้ย เดี๋ยวพี่ทิ้งเคาน์เตอร์ไปส่งมั้ย โถๆ น่าสงสารจริงๆ คงปวดน่าดูใช่มั้ยล่ะ” เอมอรยังคงเชื่อในคำโกหกของหญิงสาว ทำให้อัญญารู้สึกละอายไม่น้อย แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อการบอกความจริง คือการเอาชีวิตมาให้ผู้คนพวกนี้วิจารณ์เล่น เธอก็เลยเลือกที่จะโกหกออกไปแบบนั้นเพื่อปกป้องตนเอง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เอม พี่เอมทำงานไปเถอะนะคะ” อัญญาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้เอมอร แต่เป็นเอมอรที่มองเห็นความผิดปกติอย่างต่อไปของหญิงสาว
“นี่อย่าบอกนะคะว่าปวดจนไม่ได้นอน รู้มั้ยว่าขอบตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้าแล้ว” เอมอรสังเกตเห็นขอบตาที่ดำคล้ำของหญิงสาว ภายใต้รอยยิ้มของเธอ เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และสภาพขอบตาก็บอกว่าไม่ได้นอนมาแน่ๆ แกตแพทเชื่อมโยงของเอมอรจึงเริ่ม เธอมโนไปว่าอัญญาปวดที่ข้อเท้าจนไม่ได้นอน
“สังเกตเห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอคะพี่เอม” อัญญาเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ นี่เธอมาทำงานสภาพไหนเนี่ย ก็สมเหตุสมผล
